براساس قانون مجازات اسلامی، کسانی که برای مردم مزاحمت ایجاد می کنند به حبس از یک ماه تا یک سال محکوم شده و دادگاه می تواند علاوه بر اعمال مجازات، براساس نوع و مقدار آن، شخص مزاحم را به رفع مزاحمت و جلوگیری از حق و اعاده اوضاع بحالت قبل از ارتکاب جرم محکوم کند.
مهم ترین دلایل اثبات دعوا بدین شرح هستند: اقرار، سند، شاهد، امارت و قسم. شما می توانید جهت اثبات مزاحمت استشهاد محلی را تهیه کرده و همسایگان و آن را امضاء کنند یا این که از دادگاه درخواست کنید که برای شما را تحقیق و بررسی کند.
شاکی از دادگاه تقاضا می کند که شخص دیگری برای او مزاحمتی ایجاد نکند و تصرف عدوانی را که به جای آورده را به حالت قبلی خود برگرداند. بدین ترتیب شخص مزاحم دیگر به کارها و اعمال خود ادامه نخواهد داد و مقام قضایی می تواند شخص مزاحم را مجبور به توقف مزاحمت کرده تا به شخص شاکی خسارت مادی یا معنوی بیشتری وارد نشود.
شما می توانید ضمن تماس با پلیس ۱۱۰ ، نسبت به جمع آوری ادله لازم جهت ایجاد مزاحم اقدام کنید، بدین ترتیب مامور پلیس در محل جرم حضور یافته و براساس مشاهدات خود می تواند مزاحمت ایجاد شده را صورت جلسه کند.
این نوع صورت جلسه مانند شهادت شهود معتبر بوده و در دادگاه جهت دفاعیات کافی خواهد بود.
براساس قانون مدنی ایران، هیچ کسی نمی تواند برای کس دیگری مزاحمت ایجاد کند و قانون مدنی ایران نیز این چنین حقی به او نداده است. یا هرگز نمی تواند هم در محل سکونت زندگی کرده و از طرف دیگر هم کسب درآمد کند، اشخاص هیچ حقی برای ایجاد مزاحمت برای افراد دیگر را ندارند و طبق قانون با آن ها برخورد خواهد شد.
براساس قانون اسلامی مجازات شخص مزاحم از یک ماه تا یک سال متفاوت خواهد بود و دادگاه می تواند شخص مزاحم را به رفع مزاحم یا ممانعت از حق و اعاده اوضاع به شرایط قبل از ارتکاب جرم محکوم کند.
هرکسی که موجب آزار و اذیت مردم شود و با سروصدای خود یا دستگاه های تولیدکننده صدا، آرامش مردم را برهم زند یا مانع ادامه کار مردم شود، براساس قانون مجازات اسلامی به حبس سه ماه تا یک سال محکوم خواهد شد و براساس صلاحدید قاضی پرونده، مجازات شلاق هم شامل او خواهد بود.
در این حالت شخص مزاحمتی برای نفر دیگر ایجاد نمی کند و ملک او را نیز متصرف نمی شود بلکه شخص مزاحم مانع از دست یابی نفری به حق خود می شود.
متصرف عدوانی به کسی گفته می شود که مالی را به زور از کسی بستاند چنانکه رضایت او در استفاده کردن از او مال او نباشد و این چنین شخصی همان مال را به نفع خود استفاده کند.
حالتی که شخص مزاحم بدون خارج کردن متصرفات شخص از دست او، نسبت به تصرفات او مزاحمت ایجاد کند. دعوای مزاحمت بدین معنی است که باعث ایجاد اختلاف در حقی که موجب مزاحمت شده نباشد، مدعی نمی تواند از شخصی که برای او ایجاد مزاحمت کرده درخواست کند که سوگند بخورد مگر در مواردی که در دعوای مزاحمت مدعی علیه ادعا می کند که ذیحق با عمل خود باعث ایجاد مزاحم برای وی شده که در این حالت مدعی می تواند نسبت به این چنین جریانی از شخص مزاحم درخواست کند که نسبت به مزاحمتی که ایجاد کرده سوگند بخورد.
به طور مثال در دعوی رفع مزاحمت کسی به نفری می گوید که خوانده مانع از بردن آب به مزرعه ام می شود و خوانده در پاسخ او می گوید که نهر ملک اختصاصی و شخصی من است و خواهان نمی تواند از این آب برای مزرعه خود آب ببرد ولی خواهان منکر جریان می شود و مالکیت و اختصاص بودن نهر را انکار می کند و خود مدعی مالکیت بر نهر است، پس منشای دعوی مزاحمت نسبت به مالکیت نهر است، در این صورت خوانده درخواست رفع مزاحم از خواهان می شود و درخواست می کند که نسبت به مالکیت خود بر نهر سوگند یاد کند.
نظر کاربران
